31 Okt 2012, 22:05
Leuk om eens door te lezen...
Depeche Mode is een Britse band die elektronische muziek maakt. De synthpopformatie werd in 1980 opgericht in Basildon (Engeland). In Nederland en België scoorde de band verscheidene hits, waaronder People are People, Just Can't Get Enough en Enjoy the Silence. De naam van de band komt van een Frans modetijdschrift, Dépêche mode, wat "modenieuws (fashion news)" betekent.
Inhoud
Bezetting
De huidige leden van de groep zijn:
Martin Gore (23 juli 1961) - gitaar, keyboard, achtergrondvocalen en zang, teksten
David Gahan (9 mei 1962) - zang, teksten
Andrew Fletcher (8 juli 1961) - keyboard, basgitaar, management
Oud-leden zijn onder anderen:
Alan Wilder (van 1982 tot 1995) - keyboard, drums, teksten, productie, arrangementen
Vince Clarke (van 1980 tot 1981) - keyboard, teksten
Geschiedenis
In 1976 begonnen Clarke en Fletcher een bandje genaamd No Romance in China. Ondertussen was Gore op school deel van een groepje dat Norman & the Worms heette. In 1979 begon Clarke een nieuwe band met Gore onder de naam French Look. Toen Fletcher zich bij hen aansloot, veranderde de naam in Composition of Sound. In 1980 werd ook David Gahan lid, waarna de band zijn huidige naam aannam.
Het eerste wapenfeit van Depeche Mode was een bijdrage voor het Some Bizarre Album waarop verschillende talenten een nummer leverden. Depeche Mode leverde "Photographic" aan.
In 1981 bracht Depeche Mode onder het label Mute Records zijn eerste album uit, getiteld Speak & Spell. Na dit album verliet Clarke, de belangrijkste songwriter, de band. Hij richtte later andere muziekgroepen op, waaronder Yazoo met Alison Moyet en Erasure met Andy Bell.
Gore werd de belangrijkste songwriter van de band en in 1982 bracht de groep het album A Broken Frame uit. Na dit album werd Alan Wilder lid. Hij schreef onder andere Two Minute Warning voor het derde album, Construction Time Again uit 1983.
In deze tijd was Depeche Mode vooral succesvol in Duitsland, maar in 1984 brak de groep ook door in Amerika en de rest van de wereld met de hit People are People, van het album Some Great Reward uit 1984. In Amerika werd de band lange tijd geassocieerd met de Goths. Maar ook technopioniers als Juan Atkins, Derrick May en Moby zeggen beïnvloed te zijn door het elektronische geluid van Depeche Mode.
In 1985 vond er in Nederland een kleine stunt plaats, waar de band zelf ook geen rekening mee had gehouden. Een oudere liveversie van het nummer I just can't get enough bleek zo populair dat het de 5e plaats in de top 40 behaalde, hoewel het nummer helemaal niet op single was uitgebracht, maar alleen maar op een mini-lp stond.
Vanaf 1986 volgde een langdurige samenwerking met de Nederlandse fotograaf en videoregisseur Anton Corbijn. Zo regisseerde hij twintig videoclips voor de groep, in enkele waarvan hij ook speelde.
In 1988 toerde de band door Amerika langs uitverkochte zalen tijdens de tournee Concert for the Masses, naar het album Music for the Masses uit 1987. De tournee werd vastgelegd door de bekende documentairemaker D.A. Pennebaker, die de concerten en de band en crew achter de schermen filmde. Het livealbum 101, een registratie van deze tournee, verscheen in 1989. Later zijn hiervan ook een sacd en dvd verschenen.
In 1990 kwam Violator uit, een van de succesvolste albums van de band. De groep oogstte veel succes met de eerste single van dit album, Personal Jesus, dat later ook werd vertolkt door Marilyn Manson en Johnny Cash. Maar de succesvolste single aller tijden van Depeche Mode was de tweede single van het album, getiteld Enjoy the Silence, die in veel landen (waaronder Nederland) in de top tien eindigde. De singles Policy of Truth en World in My Eyes werden in Nederland daarentegen bescheiden succesjes. Een ander hoogtepunt in de geschiedenis van de band was de volledig uitverkochte tournee World Violation in 1990, die tevens de langste was die de bandleden maakten. Voor de afzonderlijke bandleden was deze slopende tournee echter een (te) grote slag. David Gahan raakte steeds meer verslaafd aan de steroïden, die hij openlijk gebruikte.
In 1993 brak de band met zijn elektronische roots met het gospel- en rockalbum Songs of Faith and Devotion. Het album sloeg enorm aan en kwam op nummer één binnen in de Amerikaanse en Britse albumlijsten. Hierna volgde een veertien maanden durende wereldtournee. In juni 1995, na het einde van deze tournee, verliet Alan Wilder de band, moe als hij was van het onophoudelijk toeren en gebonden zijn aan de grenzen van Depeche Mode, om zich vervolgens volledig te richten op zijn (tot dan toe) nevenproject Recoil, waarna hij zijn vierde Recoil-album Unsound Methods uitbracht. Niet lang hierna bleek zanger Dave Gahan enkele zelfmoordpogingen te hebben gedaan, en werd hij opgenomen in een ontwenningskliniek om te leren omgaan met zijn drugsproblemen.
In 1997 keerde Depeche Mode weer terug met het album Ultra, dat het jaar daarop werd opgevolgd door het verzamelalbum The Singles 86–98. In 2001 volgde Exciter (album). Alhoewel deze albums geen groot verkoopsucces bleken, bleef de band in het tourcircuit het nog altijd goed doen. Ook is de band uitermate populair gebleven in Duitsland, Centraal-Europa en de landen in de voormalige Sovjet-Unie.
Na deze albums gingen de leden van Depeche Mode soloprojecten doen. Dave Gahan kwam in 2003 met het soloalbum Paper Monsters, Martin Gore zette een solocarrière voort die hij was begonnen in 1989, en Andrew Fletcher begon zijn eigen label, Toast Hawaii.
Op 14 oktober 2005 verscheen een nieuw album van Depeche Mode, getiteld Playing the Angel. De band leek weer te zijn teruggekeerd naar zijn oorsprong, met typerende donkere en beklemmende muziek en met teksten doorspekt van verdriet, pijn en hoop. De scheiding van Martin L. Gore en zijn vrouw was duidelijk waarneembaar, en de eerste single, Precious, was een pijnlijke ode aan zijn kinderen. Daarna volgden A Pain That I'm Used To, het door Dave Gahan geschreven Suffer Well (een van zijn drie bijdragen aan het album) en als vierde single een dubbele A-kant: John the revelator en Lilian. Op 26 maart 2006 gaf Depeche Mode voor het eerst in 13 jaar weer in Nederland een concert in het Rotterdamse Ahoy. De band werd aangekondigd door Anton Corbijn, die het concert een van de beste van deze tijd noemde. De ware liefhebbers van Depeche Mode konden echter naar Duitsland voor de concerten. In de grote Duitse steden traden ze op in uitverkochte zalen. Sowieso is de band in Duitsland een van de populairste bands. Zo zijn er elk weekend overal in Duitsland zogenaamde Depeche Mode Party's.
Ondertussen werden de voorafgaande albums geremasterd en geremixt en verschenen ze in SACD-formaat. Eind maart 2006 werden de albums Violator, Music for the Masses en Speak & Spell in dit formaat uitgebracht en in oktober 2006 volgde de volgende serie albums (A Broken Frame, Some Great Reward en Songs of Faith and Devotion). In 2007 volgde de laatste serie albums.
In het voorjaar van 2008 ging de band weer de studio in voor een nieuw muziekalbum, Sounds of the Universe, dat in Europa op 20 april 2009 uitkwam. Depeche Mode ging ook weer op tournee, ditmaal onder de naam Tour of the Universe, die in mei 2009 van start ging. Corbijn werd wederom bij het geheel betrokken. Op 20 juni was Depeche Mode de voornaamste band die optrad tijdens het Belgische popfestival TW Classic. Voor onder meer het Nederlandse Pinkpop zegde de groep echter af nadat Dave Gahan was geveld door buikgriep en in zijn blaas een tumor was ontdekt. Deze werd later succesvol verwijderd.[2]
Eind 2011 werd bekendgemaakt dat Vince Clarke en Martin Gore samen gaan werken aan een project genaamd VCMG. Midden 2012 wordt het album Ssssss uitgebracht, met als singles Spock (April 2012), Single Blipp (Mei) en Aftermaths (Augustus)
Concerten in Nederland en België
Depeche Mode trad sinds begin jaren tachtig slechts elf keer op in Nederland. Tussen 1993 en 2006 deed de band tijdens tournees Nederland niet aan. Het geplande optreden als een van de hoofdacts op Pinkpop 2009 werd vlak voor het festival geannuleerd wegens ziekte van zanger Dave Gahan. In februari 1988 werd ook een concert afgelast, ze zouden naar Ahoy komen, maar door tegenvallende voorverkoop ging dat feest niet door.
De Nederlandse en Belgische concerten op een rij:
25 juli 1981: Zuiderpark, Den Haag
26 september 1981: Paradiso, Amsterdam
28 maart 1982: Lantaren/Venster, Rotterdam
3 april 1982: Zaal Volksbelang, Mechelen (België)
14 december 1982: Vredenburg, Utrecht
6 december 1983: Paradiso, Amsterdam
16 december 1984: De Doelen, Rotterdam
24 mei 1986: Ahoy, Rotterdam
26 oktober 1990: Ahoy, Rotterdam
1 juni 1993: Ahoy, Rotterdam
26 maart 2006: Ahoy, Rotterdam
2 Juli 2006: Rock Werchter, Werchter (België)
20 Juni 2009: TW Classic, Werchter (België)
30 november 2009: Ahoy, Rotterdam
23 Januari 2010: Sportpaleis, Antwerpen (België)
7 Juli 2013: Rock Werchter, Werchter (België)
Albums:
Speak & spell 1981
A broken frame 1982
Construction time again 1983
Some great reward 1984
Love in itself 1985
Black celebration 1986
Music for the masses 1987
101 1989
Violator 1990
Songs of faith and devotion 1993
Songs of faith and devotion Live 1993
Ultra 1997
The singles 86>98 1998
Exciter 2001
Remixes 81-04 2004
Playing the angel 2005
The best of, Volume 1 2006
Sounds of the universe 2009
Remixes 2: 81-11 2011
Singles:
See you 1982
Everything counts 1983
People are people 1984
Master and servant 1984
Somebody / Blasphemous rumours 1984
Just can't get enough (Live) 1985
Shake the disease 1985
It's called a heart 1985
A question of lust 1986
A question of time 1986
Strangelove 1987
Never let me down again 1987
Everything counts (Live) 1989
Personal Jesus 1989
Enjoy the silence 1990
Policy of truth 1990
World in my eyes 1990
I feel you 1993
Walking in my shoes 1993
Barrel of a gun 1997
It's no good 1997
Home 1997
Only when I lose myself 1998
Dream on 2001
I feel loved 2001
Freelove 2001
Enjoy the silence 04 2004
Precious 2005
A pain that I'm used to 2005
Martyr 2006
Wrong 2009
Dvd's:
Devotional 2006
Touring the angel - Live in Milan 2006
Tour of the universe: Barcelona 20/21.11.09 2010
Inhoud
Bezetting
De huidige leden van de groep zijn:
Martin Gore (23 juli 1961) - gitaar, keyboard, achtergrondvocalen en zang, teksten
David Gahan (9 mei 1962) - zang, teksten
Andrew Fletcher (8 juli 1961) - keyboard, basgitaar, management
Oud-leden zijn onder anderen:
Alan Wilder (van 1982 tot 1995) - keyboard, drums, teksten, productie, arrangementen
Vince Clarke (van 1980 tot 1981) - keyboard, teksten
Geschiedenis
In 1976 begonnen Clarke en Fletcher een bandje genaamd No Romance in China. Ondertussen was Gore op school deel van een groepje dat Norman & the Worms heette. In 1979 begon Clarke een nieuwe band met Gore onder de naam French Look. Toen Fletcher zich bij hen aansloot, veranderde de naam in Composition of Sound. In 1980 werd ook David Gahan lid, waarna de band zijn huidige naam aannam.
Het eerste wapenfeit van Depeche Mode was een bijdrage voor het Some Bizarre Album waarop verschillende talenten een nummer leverden. Depeche Mode leverde "Photographic" aan.
In 1981 bracht Depeche Mode onder het label Mute Records zijn eerste album uit, getiteld Speak & Spell. Na dit album verliet Clarke, de belangrijkste songwriter, de band. Hij richtte later andere muziekgroepen op, waaronder Yazoo met Alison Moyet en Erasure met Andy Bell.
Gore werd de belangrijkste songwriter van de band en in 1982 bracht de groep het album A Broken Frame uit. Na dit album werd Alan Wilder lid. Hij schreef onder andere Two Minute Warning voor het derde album, Construction Time Again uit 1983.
In deze tijd was Depeche Mode vooral succesvol in Duitsland, maar in 1984 brak de groep ook door in Amerika en de rest van de wereld met de hit People are People, van het album Some Great Reward uit 1984. In Amerika werd de band lange tijd geassocieerd met de Goths. Maar ook technopioniers als Juan Atkins, Derrick May en Moby zeggen beïnvloed te zijn door het elektronische geluid van Depeche Mode.
In 1985 vond er in Nederland een kleine stunt plaats, waar de band zelf ook geen rekening mee had gehouden. Een oudere liveversie van het nummer I just can't get enough bleek zo populair dat het de 5e plaats in de top 40 behaalde, hoewel het nummer helemaal niet op single was uitgebracht, maar alleen maar op een mini-lp stond.
Vanaf 1986 volgde een langdurige samenwerking met de Nederlandse fotograaf en videoregisseur Anton Corbijn. Zo regisseerde hij twintig videoclips voor de groep, in enkele waarvan hij ook speelde.
In 1988 toerde de band door Amerika langs uitverkochte zalen tijdens de tournee Concert for the Masses, naar het album Music for the Masses uit 1987. De tournee werd vastgelegd door de bekende documentairemaker D.A. Pennebaker, die de concerten en de band en crew achter de schermen filmde. Het livealbum 101, een registratie van deze tournee, verscheen in 1989. Later zijn hiervan ook een sacd en dvd verschenen.
In 1990 kwam Violator uit, een van de succesvolste albums van de band. De groep oogstte veel succes met de eerste single van dit album, Personal Jesus, dat later ook werd vertolkt door Marilyn Manson en Johnny Cash. Maar de succesvolste single aller tijden van Depeche Mode was de tweede single van het album, getiteld Enjoy the Silence, die in veel landen (waaronder Nederland) in de top tien eindigde. De singles Policy of Truth en World in My Eyes werden in Nederland daarentegen bescheiden succesjes. Een ander hoogtepunt in de geschiedenis van de band was de volledig uitverkochte tournee World Violation in 1990, die tevens de langste was die de bandleden maakten. Voor de afzonderlijke bandleden was deze slopende tournee echter een (te) grote slag. David Gahan raakte steeds meer verslaafd aan de steroïden, die hij openlijk gebruikte.
In 1993 brak de band met zijn elektronische roots met het gospel- en rockalbum Songs of Faith and Devotion. Het album sloeg enorm aan en kwam op nummer één binnen in de Amerikaanse en Britse albumlijsten. Hierna volgde een veertien maanden durende wereldtournee. In juni 1995, na het einde van deze tournee, verliet Alan Wilder de band, moe als hij was van het onophoudelijk toeren en gebonden zijn aan de grenzen van Depeche Mode, om zich vervolgens volledig te richten op zijn (tot dan toe) nevenproject Recoil, waarna hij zijn vierde Recoil-album Unsound Methods uitbracht. Niet lang hierna bleek zanger Dave Gahan enkele zelfmoordpogingen te hebben gedaan, en werd hij opgenomen in een ontwenningskliniek om te leren omgaan met zijn drugsproblemen.
In 1997 keerde Depeche Mode weer terug met het album Ultra, dat het jaar daarop werd opgevolgd door het verzamelalbum The Singles 86–98. In 2001 volgde Exciter (album). Alhoewel deze albums geen groot verkoopsucces bleken, bleef de band in het tourcircuit het nog altijd goed doen. Ook is de band uitermate populair gebleven in Duitsland, Centraal-Europa en de landen in de voormalige Sovjet-Unie.
Na deze albums gingen de leden van Depeche Mode soloprojecten doen. Dave Gahan kwam in 2003 met het soloalbum Paper Monsters, Martin Gore zette een solocarrière voort die hij was begonnen in 1989, en Andrew Fletcher begon zijn eigen label, Toast Hawaii.
Op 14 oktober 2005 verscheen een nieuw album van Depeche Mode, getiteld Playing the Angel. De band leek weer te zijn teruggekeerd naar zijn oorsprong, met typerende donkere en beklemmende muziek en met teksten doorspekt van verdriet, pijn en hoop. De scheiding van Martin L. Gore en zijn vrouw was duidelijk waarneembaar, en de eerste single, Precious, was een pijnlijke ode aan zijn kinderen. Daarna volgden A Pain That I'm Used To, het door Dave Gahan geschreven Suffer Well (een van zijn drie bijdragen aan het album) en als vierde single een dubbele A-kant: John the revelator en Lilian. Op 26 maart 2006 gaf Depeche Mode voor het eerst in 13 jaar weer in Nederland een concert in het Rotterdamse Ahoy. De band werd aangekondigd door Anton Corbijn, die het concert een van de beste van deze tijd noemde. De ware liefhebbers van Depeche Mode konden echter naar Duitsland voor de concerten. In de grote Duitse steden traden ze op in uitverkochte zalen. Sowieso is de band in Duitsland een van de populairste bands. Zo zijn er elk weekend overal in Duitsland zogenaamde Depeche Mode Party's.
Ondertussen werden de voorafgaande albums geremasterd en geremixt en verschenen ze in SACD-formaat. Eind maart 2006 werden de albums Violator, Music for the Masses en Speak & Spell in dit formaat uitgebracht en in oktober 2006 volgde de volgende serie albums (A Broken Frame, Some Great Reward en Songs of Faith and Devotion). In 2007 volgde de laatste serie albums.
In het voorjaar van 2008 ging de band weer de studio in voor een nieuw muziekalbum, Sounds of the Universe, dat in Europa op 20 april 2009 uitkwam. Depeche Mode ging ook weer op tournee, ditmaal onder de naam Tour of the Universe, die in mei 2009 van start ging. Corbijn werd wederom bij het geheel betrokken. Op 20 juni was Depeche Mode de voornaamste band die optrad tijdens het Belgische popfestival TW Classic. Voor onder meer het Nederlandse Pinkpop zegde de groep echter af nadat Dave Gahan was geveld door buikgriep en in zijn blaas een tumor was ontdekt. Deze werd later succesvol verwijderd.[2]
Eind 2011 werd bekendgemaakt dat Vince Clarke en Martin Gore samen gaan werken aan een project genaamd VCMG. Midden 2012 wordt het album Ssssss uitgebracht, met als singles Spock (April 2012), Single Blipp (Mei) en Aftermaths (Augustus)
Concerten in Nederland en België
Depeche Mode trad sinds begin jaren tachtig slechts elf keer op in Nederland. Tussen 1993 en 2006 deed de band tijdens tournees Nederland niet aan. Het geplande optreden als een van de hoofdacts op Pinkpop 2009 werd vlak voor het festival geannuleerd wegens ziekte van zanger Dave Gahan. In februari 1988 werd ook een concert afgelast, ze zouden naar Ahoy komen, maar door tegenvallende voorverkoop ging dat feest niet door.
De Nederlandse en Belgische concerten op een rij:
25 juli 1981: Zuiderpark, Den Haag
26 september 1981: Paradiso, Amsterdam
28 maart 1982: Lantaren/Venster, Rotterdam
3 april 1982: Zaal Volksbelang, Mechelen (België)
14 december 1982: Vredenburg, Utrecht
6 december 1983: Paradiso, Amsterdam
16 december 1984: De Doelen, Rotterdam
24 mei 1986: Ahoy, Rotterdam
26 oktober 1990: Ahoy, Rotterdam
1 juni 1993: Ahoy, Rotterdam
26 maart 2006: Ahoy, Rotterdam
2 Juli 2006: Rock Werchter, Werchter (België)
20 Juni 2009: TW Classic, Werchter (België)
30 november 2009: Ahoy, Rotterdam
23 Januari 2010: Sportpaleis, Antwerpen (België)
7 Juli 2013: Rock Werchter, Werchter (België)
Albums:
Speak & spell 1981
A broken frame 1982
Construction time again 1983
Some great reward 1984
Love in itself 1985
Black celebration 1986
Music for the masses 1987
101 1989
Violator 1990
Songs of faith and devotion 1993
Songs of faith and devotion Live 1993
Ultra 1997
The singles 86>98 1998
Exciter 2001
Remixes 81-04 2004
Playing the angel 2005
The best of, Volume 1 2006
Sounds of the universe 2009
Remixes 2: 81-11 2011
Singles:
See you 1982
Everything counts 1983
People are people 1984
Master and servant 1984
Somebody / Blasphemous rumours 1984
Just can't get enough (Live) 1985
Shake the disease 1985
It's called a heart 1985
A question of lust 1986
A question of time 1986
Strangelove 1987
Never let me down again 1987
Everything counts (Live) 1989
Personal Jesus 1989
Enjoy the silence 1990
Policy of truth 1990
World in my eyes 1990
I feel you 1993
Walking in my shoes 1993
Barrel of a gun 1997
It's no good 1997
Home 1997
Only when I lose myself 1998
Dream on 2001
I feel loved 2001
Freelove 2001
Enjoy the silence 04 2004
Precious 2005
A pain that I'm used to 2005
Martyr 2006
Wrong 2009
Dvd's:
Devotional 2006
Touring the angel - Live in Milan 2006
Tour of the universe: Barcelona 20/21.11.09 2010
Laatst gewijzigd door Puffino op 05 Nov 2012, 21:19, in totaal 1 keer gewijzigd.
